İyi gelirdi belki ruhumuza, bütün ruhlara.
Sadece oturup okusak, atsak tüm düşünceleri kafamızdan bir irin akıtırmış gibi...
Bir kitabın sayfalarına karışsak en sancılı anlarımızda, en kabus dolu, bitmez gibi gelen uzun gecelerde.
Belki o zaman kelimelerin o mucizevi, iyileştirici gücünü daha iyi kavrardık, daha iyi anlardık dünyayı. Sadece dünyayı da değil birbirimizi daha iyi anlardık. Ne kadar okusak o oranda daha iyi bir birey olabilirdik yaşadığımız dünya için.
Benliğimizin, yaşamın kirliliklerinden kaçışın belki de en güzel yolu olduğunu anlardık sayfalara karışmanın.
Unuturduk en azından okuduğumuz süre boyunca her şeyi ama her şeyi. Belki acısını tamamen kesmezdi ruhların ama en azından
daha az ağlardık
veya mutluluktan ağlardık
nefes alıp verişimiz bile başka bir hal alırdı belki.
Belki buradadır kurtuluş, belki okusak biz tüm insanlar, o zaman bu yerküre daha iyi olabilirdi. Belki'si bile umut dolu bu cümleler bir anlama kavuşabilirdi o zaman.
''İnsanlar kıyıcıydılar, kitaplara sığındım''
Cemil Meriç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder