''Defterden Notlar'': BİZ NE ZAMAN BÜYÜDÜK?

3 Haziran 2014 Salı

BİZ NE ZAMAN BÜYÜDÜK?

Ben küçükken...
Tek bildiğim pazardan alınan ucuz oyuncaklar, annemin şefkatli kolları, çizgi filmler ve ezberlemekten nefret ettiğim çarpım tablolarıydı.

Ben küçükken bildiğim tek tehlikeli yer, annemin sıkı sıkı gitmememi tembihlediği balkondu. O küçük dünyamda başka tehlikeli yerlerin, sokakların, caddelerin olabileceğini bilmezdim ben.

Ben küçükken dünyaya dair bir şey bilmezdim ama mutluydum. Televizyon denilen icatta sadece çizgi filmler olur sanırdım. Ölen insanların görüntü kayıtlarını, cenazelerini göreceğini bilmezdi bu gözlerim.

Ben küçükken insanların hunharca dövüldüğünü, katledildiğini bilmezdim. Yine olurdu elbet içinde yaşadığım coğrafyada kötü şeyler ama en azından ben farkında olmazdım, bilmezdim neler olduğunu bu ürkütücü dünyada. Ben elime toplu iğne battığında hüngür hüngür ağlayan bir çocuktum küçükken, insanların canavarlaşabileceğini bilmeyen...

Ben küçükken haziran sadece güneşi, yaz tatillerini hatırlatırdı. Hazirana başka anlamlar da yükleyeceğimi bilmezdim. ''Keşke şimdi de sadece bu masum imgeleri hatırlatsaydı'' diye düşüneceğimi bilmezdim küçükken.

Ben küçükken sokakları sadece zıplayıp koşturduğumuz, annemizin seslenmesiyle çil yavrusu gibi evlere dağıldığımız mekanlar olarak bilirdim. Bilmezdim nasıl çıkmaza dönüşebileceklerini, insanlara mezar olabileceklerini.

Ben küçükken anneler ağlamaz zannederdim. Onlar hep güler yüzlüydü, çocuklarına hep içi gülen gözlerle bakan, güçlü kadınlardı ama büyüdüm, onların da ağladığını gördüm. Hem de çok ağladığını gördüm, yüreklerinin yandığını gördüm, belki acılarını onlar gibi hissedemedim ama gördüm. O bile yetti masumiyetimi, çocuksu duygularımı yitirmeme.

Küçükken dünya yine masum değildi ama bizim için daha az vahşiydi. Şimdi büyüdük, büyüdüğümüze pişman olduk, öğrendikçe değiştik, değiştikçe öğrendik ve devam ediyoruz öğrenmeye, şahit olmaya. Öğreneceklerimizden korkarak, geçmişte bıraktıklarımızı anarak...